Angst
Ik zucht en leg het nieuwe boek van Astrid Holleeder neer. Ik heb al haar boeken gelezen en diep respect voor haar en de mensen om haar heen gekregen. Alhoewel onze situatie heel anders is weet ik heel goed hoe het is om jarenlang in angst te leven. Er wordt ook niet voor niets gezegd, “angst is een slechte raadgever”. Angst is verlammend en belemmerd je in je nadenken en in je doen en laten.
Mijn vader was een tiran, ik leefde op angst. Wanneer slaat hij me, sluit hij me op, verkracht hij me weer? De angst was erger dan de daden die hij deed. Het 24 uur per dag in spanning leven, niet weten of je de dag gaat overleven. Altijd op stand hoog alert staan. Elke spier in je lijf gespannen als een veer op de stand vluchten. Het doet letterlijk pijn, in je lijf, in je hoofd en in je hart. Je hart die zo vaak tekeergaat, in je keel klopt, overuren draait. Zelfs als ik dissocieerde was dat in standje angst. Verkrampt lijf, heel snel lopen, mijn lijf moest echt bijkomen erna.
Pas sinds een paar jaar kon ik de angst een beetje loslaten. Ik keek bij elk geluidje door de gordijnen dat leerde ik af (de buren zullen wel gedacht hebben). Vorig jaar in december is mijn vader-dader gestorven, dat ik afscheid kon nemen is daarin voor mij heel belangrijk geweest. Ik weet heel zeker dat hij dood is. Daar is de angst echt veel minder geworden. Oh ik ben nog steeds alert dat zit gewoon in mijn systeem ingebakken maar het belemmert me niet meer om de deur uit te gaan.
Ik ben er ook van overtuigd dat de stress, de angst er veel mee te maken heeft dat ik nu lichamelijke problemen heb. 47 jaar van je leven in angst leven, hoog alert zijn, stress dat gaat niet in je kouwe kleren zitten. Daar lijd je lichaam van is mijn overtuiging. Ik liep ook gedreven door de angst gewoon door, voelde mijn lijf nauwelijks. Dat is nu wel anders, nu ik meer ontspannen ben voel ik alles ook veel meer. Ik voel nu de signalen die mijn lijf me geeft.
Ik heb vaak gedacht als mijn vader-dader zo dreigde, vermoordt me maar dan ben ik overal vanaf. Toch was er altijd dat vlammetje dat zo graag wilde leven. Dat is het dubbele als je moegestreden bent en toch een soort oer instinkt het overneemt.
Ik hoop dat ook voor de Holleeder vrouwen er een moment komt dat ze de angst mogen loslaten en mogen leven in vrijheid. Wat zal dat een ervaring zijn, overweldigend, dat was het tenminste voor mij. Als mensen mijn boek lezen hoor ik vaak: “onvoorstelbaar dat dit in Nederland gebeurt”. Dat is precies wat ik denk als ik Astrids boeken lees onvoorstelbaar.