Begrip

Deze week werd er geschokt gereageerd op een pedofiel die seks met kinderen legaal wilde maken. Niet te bevatten uiteraard. In het RTL nieuws werd er gesproken over niet actieve pedofielen en dat we daar meer begrip voor moeten opbrengen. Daar is over te discussiëren uiteraard. Maar laten we het eens hebben over het begrip voor de slachtoffers. Daar mankeert nog steeds heel veel aan, laat staan dat we praten over begrip van de pedofielen.

Ik leerde die harde les al jong. Ik was 17 en voor het eerst verliefd. Op dat moment woonde ik in een internaat waarvan heel Roermond wist dat er misbruikte meisjes woonde. Na wat geflirt over en weer zei de man tegen me, ja hij was al volwassen, ik wil niks met jou want ik wil geen tweedehands vrouw. BAM! Mijn eerste kennismaking met “begrip”. Nog steeds denken mensen dat als je wat uitdagend gekleed gaat dat je er zelf om vraagt. Bullshit! Al loop je naakt over straat dat geeft niemand het recht aan je te zitten.

Slachtoffers die hun verhaal durven te vertellen krijgen op social media vaak een bak ellende over zich heen. Waarom in godsnaam? Victim blaming noemen we dat en het komt helaas maar al te vaak voor. We roepen dat we het bespreekbaar moeten maken en dan dit. Dan denk je wel 10 keer na voor je met je verhaal naar buiten komt, met alle gevolgen van dien. Ineens ben je dat verkrachte meisje. Er staat een stempel op je hoofd en mensen lopen met een boog om je heen. Erover praten willen we niet, we kijken liever weg. Hoe vaak ik wel niet gehoord heb je moet het achter je laten en verder gaan. Dat wil je wel maar zodra je slaapt komen de nachtmerries weer. De spanning in je lijf maakt dat je jezelf hondsberoerd voelt hoe dapper je ook “doorgaat”.

Deze pedofiel van deze uitzending werd de dag erna belaagd en bedreigd. Niet geheel onbegrijpelijk al mag dat natuurlijk niet. Maar wat als een kind in het eigen gezin misbruikt wordt? Dan staat er niemand aan de deur je moet de straat uit. Sterker nog de dader(s) mogen vaak blijven zitten waar ze zijn en jij als kind moet het huis uit. Niemand die daartegen protesteert en de dader wordt de volgende morgen weer gewoon begroet door de buurman. Zo kreeg ik in datzelfde internaat een brief van een oom met de vraag of ik er niet over wilde praten, want het was zo’n schande in het dorp.

Toen ik 25 jaar geleden met mijn verhaal naar buiten kwam, stond mijn hele leven op zijn kop. Mensen om me heen vermeden me. Bezoek kwam er nooit. Ik had het gevoel me te moeten schamen dat ik het geheim kenbaar had gemaakt. Het leven van mijn daders-ouders ging gewoon door. Dus voor dat we praten over begrip voor niet actieve pedofielen laten we eens praten over begrip voor de slachtoffers!