Dirk 5 jaar mijn maatje

Het is vandaag precies 5 jaar geleden dat Dirk bij ons kwam wonen. Ik kan me de dag nog zo goed herinneren. De tijd kroop tergend langzaam voorbij, mijn hart klopte razendsnel en zat in mijn keel. Tien keer per minuut naar de raam lopen en links en recht kijken. En dan eindelijk zie ik de auto van het gezin waar hij tot die dag woonde. Dirk is uitgelaten en blij me te zien en na het afscheid is het zover, nu woont hij hier. Zeker de eerste dagen kijkt hij regelmatig uit het raam of ‘zijn vrouwtje’ er al aan komt. Logisch je kan een hond niet uitleggen, nu woon je hier. Best lastig om te zien, ik laat hem een beetje zijn gang gaan, geef hem de tijd om te wennen.

Vandaag precies 5 jaar later, weet Dirk inmiddels al heel goed dat dit zijn thuis is. Hij is mijn rots in de branding, mijn maatje, mijn beste vriend, mijn spanningsmeter, mijn steun, mijn gedachtelezer. Je kan de band met een hulphond haast niet uitleggen. Ik had al jaren honden en wist dat ze bijzonder zijn. Maar de band met Dirk is zo intens, hij is een ader in mijn lijf die dag en nacht stroomt, hij is mijn hartslag. Altijd is hij op mij gefocust wat er ook gebeurt en waar we ook zijn.

We hebben zo ongelofelijk veel gedaan samen. Voor Dirk kwam ik eigenlijk nergens meer, was mijn huis een cocon geworden. Als ik al ging dan nooit alleen, meestal met Tonnie en soms een vriendin. Met Dirk zette ik stap voor stap buiten de deur. Ik ging steeds meer vertrouwen krijgen. Eerst vooral in Dirk, later ook steeds meer in mezelf. Dirk is een ‘hulpmiddel’ jij moet het zelf doen. Jij bent degene die de deur uit moet lopen, de taxi in moet stappen, de winkel in, een zaal in. Dirk volgt en monitort daarbij en waarschuwt waar nodig. We deden het allemaal, begonnen bij een snelle boodschap de winkel in, tot aan volle zalen binnenstappen. Wat we ook doen, Dirk is de rust zelf, nooit druk gedrag, overal stapt hij ‘koninklijk’ binnen. Tja het is ook geen klein hondje, je kunt niet om hem heen.

Op 18 augustus wordt hij 7 jaar, langzaam gaan we richting zijn pensioen. Kan me eigenlijk geen leven zonder Dirk voorstellen. Al weet ik dat er na Dirk een nieuw maatje zal zijn. Als ik terugblik in de afgelopen 5 jaar kan ik gewoon niet geloven wat ik allemaal heb gedaan, hoe ik me heb ontwikkeld. Als je me 5 jaar geleden dit verteld had, dan had ik je keihard uitgelachen en gezegd dat dit onmogelijk zou zijn. Ik geef lezingen in heel het land, een droom die uitkomt, een missie die ik invulling kan geven. Ik ben actief in de wijk waar ik woon. Eenzaamheid was mijn tweede natuur. Nu komt het woord niet meer voor in mijn woordenboek. Samen met Dirk heeft mijn leven weer kwaliteit gekregen, heb ik een missie, doe ik weer volledig mee. Ik sta er en geen mens meer die mij nog aan de kant geduwd krijgt!