Ik wil helemaal niet af van de medicijnen

De laatste tijd hoor ik erg veel over antidepressiva en het er van af moeten komen. Ik heb ze al jaren en eerlijk? Naar volle tevredenheid. Het is wel een jarenlang geklungel geweest in de zoektocht naar de juiste combinatie. Ik slik niet zomaar alles, ik lees er alles over en denk na over, zijn de bijwerkingen acceptabel. Past dit medicijn bij mij en bij mijn leven, in mijn functioneren. Mijn vaste gezegde: “Ik wil geen konijnenpillen” oftewel die me suf maken en mijn functioneren te negatief beïnvloeden. Ik lees erg veel negatieve verhalen, en mensen die trots zijn dat ze ervan af zijn. En een dik hoera als je dat gelukt is, alle respect voor.

Maar het maakt wel dat ik me (bijna) schaam dat ik wel medicatie slik. Maakt me dat een mindere mens? Nee toch? Mijn zorg is best complex zowel psychisch als lichamelijk. En dan is het zoeken naar wat werkt en wat mogelijk is. Sommige dingen heb ik geweigerd omdat het te veel bijwerkingen had en het te veel invloed had op het kunnen genieten. Al jaren ben ik eigenlijk heel blij met hoe het nu gaat. Ik heb oprecht plezier, oprecht verdriet. De combinatie die ik nu heb vlakt me niet af. Ik voel me er lekker bij. Kan mijn leven inrichten zoals ik graag wil, met de beperkingen die ik heb. Ik doe dingen die ik leuk vind, met passie.

Ik heb zorgmaatregelen om me heen zoals een PTSS-Hulphond, een PGB, een therapeute, goede huisarts, medicatie, wondzorg, regiotaxi en Valys. Het maakt dat ik wederom kwaliteit van leven heb. En dat is een groot goed en niks om me over te schamen. Niemand veroordeelt me omdat ik insuline nodig heb, vanwege diabetes, vinden we heel normaal. Waarom is praten over ik slik medicijnen voor PTSS dan wel een taboe?

Ben ik er afhankelijk van? Ja net zoals ik afhankelijk ben van insuline. Is dat erg, is dat iets om me voor te schamen, me te veel zorgen om te maken? Voor mij persoonlijk niet, waarom zou ik iets laten wat mijn leven een stuk aangenamer maakt? En geloof me, ik ben en blijf kritisch en slik niet zonder me te laten informeren. Maar me schamen? Nee waarom?