Ingewikkeld toegeven

Mijn vader, Ik ken hem als kil, berekenend en hij loog en bedroog alles bij elkaar. De enige persoon in zijn leven waar hij echt van gehouden heeft, is de man die hij zag in de spiegel, zichzelf. De 25 jaar die ik samen met hem moest leven, waren een hel voor mij. Hij haatte me vanaf het moment dat ik geboren ben tot het moment dat hij stierf in 2018. Misbruikte, vernederde en mishandelde me 25 jaar lang. En toch, en dat is moeilijk om eerlijk in te zijn of het zelfs maar te willen zien, zie ik dingen van hem in mezelf terug. Hij was koppig en dat ben ik zelf ook, als ik iets wil dan dram ik soms door. Hij was stug en daar betrapte ik mezelf ook op, gelukkig heb ik daaraan gewerkt en ben ik nu een veel spontaner mens geworden.

Hij was ad rem had snel een antwoord, hij dacht snel en dat doe ik zelf ook en ik flap er meestal ook iets uit. We hadden dezelfde soort humor. Het was nooit leuk met hem zeg ik al jaren. Toch waren er momenten dat we dubbel lagen van het lachen, door een opmerking van hem of van mij. Humor die mijn moeder vaak niet begreep, maar waarvan wij niet bij kwamen van het lachen. Iets van ons samen, iets waar ik eigenlijk lang niet aan wilde. Ik wilde hem haten in al zijn aspecten. Dat was makkelijk omdat ik mezelf ook jarenlang haatte en verachtte. Dat is anders geworden, ik heb inmiddels geleerd van mezelf en dat kleine meisje in mij te houden. En daar horen ook de eigenschappen bij die ik van hem heb, mijn vader-dader. Het was en blijft een vreselijke man. Hem in mezelf durven zien daar is vanuit mij veel moed voor nodig en nog moeilijk om het op te schrijven en de wereld in te sturen. Poeh wat is dit ingewikkeld en een worsteling.

foto Hetwie van der Putten