Vaginale schimmelinfectie

In mijn vorige post vertelde ik over de gevolgen van seksueel misbruik als je naar de kaakchirurg moest. Hoe ingewikkeld dat is voor mij en vele lotgenoten. Dat zit erop, het was voor mij heel heftig maar ik heb het gedaan en ben daar trots op. Maar nu kamp ik weer met iets wat mijn trauma geheugen misschien nog wel meer triggerd. Een onderwerp waar niet openbaar over gesproken wordt en zelf met vrouwen onder elkaar hoor ik er zelden iets over.

Door een antibioticakuur met Amoxicilline vanwege de ontstekingen in mijn mond heb ik een vaginale schimmelinfectie gekregen. Het is een bijwerken ervan. Meestal omgeven met schaamte of met flauwe grappen. Maar het is heel vervelend om te hebben. Het geeft veel jeuk, een branderig gevoel en pijn in een gebied dat al zo ontzettend kwetsbaar. Het is opgezwollen in dat gebied. Plassen doet pijn en dat is echt geen pretje. We kennen allemaal wel de tv-reclame waarbij vrolijke vrouwen je vertellen dat je maar een keer spul met een applicator naar binnen hoeft te duwen en dat is alles en we gaan vrolijk verder met de dag.

En daar zit voor mij het pijnpunt ook, dat kan ik niet. Iets “inbrengen” is voor mij, door mijn verleden onmogelijk. Gelukkig kan ik bij de huisarts een pil vragen die ik gewoon moet slikken. Maar dat werkt allemaal niet meteen. Het duurt meestal wel een week voor het allemaal minder wordt. Voor geen enkele vrouw is een vaginale schimmelinfectie een pretje. Maar voor vrouwen die te maken hebben gehad met (langdurig) seksueel misbruik is dit ingewikkeld, triggerend en roept veel emoties op. Niet om over te lachen maar ook zeker niet om je voor te schamen.