Waarom zweeg ik als kind?

Vanaf mijn eerste herinnering hoort seksueel misbruikt worden, mishandeld worden en vernederd worden bij mijn leven. Ik heb als kind geen herinneringen dat het niet gebeurt. Dat maakt dat het voor mij “er gewoon bij hoorde”. Bij andere kinderen spelen mocht ik niet en had daardoor ook geen vergelijking materiaal. Dagelijks hoorde ik dat ik een slecht kind was, duivelskind, zo noemde mijn vader-dader mij. Elke dag hoorde ik weer hoeveel ik fout deed, hoe lelijk ik was. Dat ik zoveel straf kreeg vond ik niet meer dan normaal, ik verdiende het tenslotte. Niet dat ik wist hoe ik het moest voorkomen, ik wist gewoon niet hoe ik lief kon zijn. Mijn ouders hadden gelijk, ik was zo dom.  Ik vond me zelf een vreselijk kind. Ik was ook doodongelukkig, de straffen waren soms gewoon niet te doen. En het misbruik deed zo verschrikkelijk veel pijn. Stiekem huilde ik om alle pijn en angst en eenzaamheid, stiekem ja want tranen betekende opnieuw straf.

Ik was enorm loyaal aan mijn ouders, zij wisten wat het beste voor me was. Zij waren soms zo ongelofelijk verdrietig dat ze mij als kind hadden. Dan voelde ik me zo schuldig omdat ik alleen maar bestond. Ja zelfs als kind dacht ik: “was ik maar nooit geboren, was ik maar dood”. Maar ik leefde en mijn ouders konden niets doen dan proberen van mij een beter kind te maken. Als je mij op de lagere school gevraagd had, doen pappa en/of mamma je weleens pijn had ik onmiddellijk nee gezegd. Ja ze deden me zo vaak pijn, maar dat lag aan mij, ze konden niet anders. Het woord kindermishandeling, seksueel misbruik, incest zeiden me helemaal niets. Pappa kwam in me omdat het moest, niet omdat hij dat fijn vond, dat zei hij zo vaak tegen me en ik geloofde alles wat pappa zei. Had je me gevraagd doen je ouders weleens foute dingen had ik volmondig nee gezegd. Mijn ouders waren perfect dat zei pappa zelf!

Pappa was geweldig, ook dat zei hij zelf. Mijn ooms en tantes deden alles verkeerd, ze waren niet goed voor hun kinderen. Ik had medelijden met mijn neven en nichten dat ze zulke slechte ouders hadden, dat zei pappa immers. Als we bij opa en oma waren dan sloeg mijn vader me gewoon net zo hard als thuis, niemand zei iets. Logisch het lag immers aan mij. Ik vond het zielig dat mijn neefjes en nichtjes nooit geslagen werden, hun pappa en mamma deden niet eens hun best van hun betere kinderen te maken.

Pas op mijn 25^ste wist ik te ontsnappen. Inmiddels wist ik wel wat kindermishandeling en seksueel misbruik was. Toch duurde het jaren voor ik de koppeling maakte dat niet ik, maar mijn ouders zich hoorde te schamen, zich schuldig hoorde te voelen. Jaren voordat ik mezelf als een beetje waardevol kon zien. Jaren dat ik me GEEN duivelskind meer voelde. Als kind had ik gezwegen, als volwassen duurde het jaren voor ik echt durfde te praten. De rede dat ik zweeg? Ik legde de fout bij mezelf, de schuld bij mezelf, ik dacht dat mijn ouders perfect waren en was enorm loyaal naar ze. Als mij was uitgelegd als kind wat kindermishandeling was, in kinderwoorden dan zou ik het misschien gesnapt hebben, in ieder geval getwijfeld hebben of mijn ouders wel zo perfect waren, dat denk ik tenminste.