-
Afscheid Hulphond Dirk
Lieve Dirk, lieve schat, dank je wel, voor altijd in mijn hart. Heb het goed kanjer en ga genieten van een zo welverdiend zorgeloos leven. Dag maatje, tot we elkaar weer zien.
-
Elke dag een mooi moment
Chronisch ziek zijn is omdenken. Ik kijk niet naar wat allemaal niet kan vandaag maar naar wat wel kan vandaag. En altijd kan er wel iets
-
Wat mag het kosten?
Laat hulpverlening weer over de mens gaan en niet over het budget!
-
Te complex
Houd moed, blijf vechten, je bent dat dubbel en dwars waard. Ik ben nog steeds heerlijk complex, met alles erop en eraan. Dat is prima ik kan er mee omgaan, ken mezelf inmiddels en vooral, ik geloof in mezelf, de toekomst? Ik kan dat!
-
Pijnlijke kou
Het overvalt me, pakt me beet en smijt me even een paar stappen terug. Dat is wat een traumatische jeugd met je doet. Je op onverwachte momenten terugwerpen in het verleden. De pijn raakt je weer even als een dolk recht in je hart.
-
DAT! gebied
Dus gister, uiteraard met hulphond Dirk naar de eerste afspraak bij de fysio. Met de fysiotherapeute met de specialisatie bekkenbodem therapie was er direct een klik. Pffft opluchting nummer 1. Het werd een intens gesprek maar wat ben ik trots op mezelf. Ze voelde zo vertrouwd dat ik open durfde te zijn.
-
Mijn stem
Ik ben nu op het punt dat het al jaren zo goed mogelijk gaat. Het punt dat mijn leven zin heeft, en ik zin in het leven. Het is goed zo, mijn stem die nooit mocht klinken, heeft zijn weg gevonden en klinkt nu volop!
-
Kindermisbruik óók een aanslag op je lijf.
Erik en ik zitten aan tafel. Opeens kan ik niet meer slikken, ik heb het gevoel dat ik stik en wapper in paniek met mijn armen. Niet huilen, van papa mag ik niet huilen. Met een flinke slok water lukt het om mijn eten weg te spoelen. Maar ook de komende dagen lukt het slikken niet, en ik word zelfs al misselijk als ik eten ruik.
-
Ik word gezien!
Tot ik mede door Dirk en de juiste mensen om me heen steeds meer vertrouwen kreeg in mezelf en andere mensen. Na 20 jaar nooit alleen de deur uit voor het eerst alleen boodschappen doen was een sensatie om mee te maken. Nu ben ik afhankelijk van een scootmobiel maar ik zit nu zo anders. Rug recht, hoofd omhoog én ik kijk de mensen aan
