Rouwen

Als kind en jong volwassene waren emoties tonen een totale no-go. Als ik te hard lachte kreeg ik straf, als ik huilde kreeg ik straf, als ik pijn toonde kreeg ik straf en ga zo maar door. Ik leerde al heel jong dat ik zo vlak mogelijk moest blijven en vooral niet mocht huilen. Het is er letterlijk uit geslagen. Alhoewel ik nu heel veel verder ben en al vele mooie stappen gezet heb blijven emoties heel erg moeilijk.

Afgelopen week overleed een heel dierbare vriendin, met wie ik lief en leed deelde. Met wie ik vele dingen ondernam, ze laat een gat in mijn hart achter. En ja ik heb even gehuild toen ik hoorde dat ze plots overleden was en op haar begrafenis afgelopen woensdag. Maar dezelfde avond zat ik alweer in een overleg te doen of het een normale dag was. Soms denken mensen dat zo’n groot verlies me weinig doet. Niets is minder waar, de wereld staat even stil in mijn hoofd. Maar ik ga door, neem niet de tijd om stil te staan bij verlies, bij rouw.

Nier omdat ik dat niet wil, maar omdat ik niet weet hoe. Mijn man die me beter kent dan wie dan ook ziet heel goed hoe diep dit verlies me raakt. Het zijn de gevolgen van 25 jaar lang misbruik, mishandelingen zowel fysiek als psychisch. Horen dat je jezelf niet moet aanstellen, dat huilen onnodig is en maar lastig. Doorgaan was het motto, wat er ook gebeurt. Mijn lieve vriendin was zo trots op wat ik allemaal bereikt had, wat ik allemaal ondernam. Ik weet zeker dat ze me het niet kwalijk neemt daarboven dat ik te weinig tranen heb. Ze kent me, begrijpt me maar toch het beklemt me dat ik toch nog niet goed in staat ben te uiten wat ik voel. Het is even weer begrijpen wat PTSS betekend wat een verrotte jeugd met je doet. En ook dat maakt me verdrietig.