De diepvrieskist

“midden in de nacht haalt hij me uit bed, mijn vader-dader. Ik moet mee naar beneden waar we via de achterdeur, de tuin inlopen en naar de schuur gaan. Ik wil het niet maar voel de tranen al over mijn wangen lopen, wetende wat er komt. Nee pappa, alsjeblieft smeek ik hem, maar het haalt niets uit. Daar staat hij, in de schuur, de diepvrieskist. Hij pakt me op en duwt me erin, dwingt me te gaan liggen. De kou slaat meteen op mij lijf, net als de angst. De deur gaat tot op een kier dicht. Pappa staat erbij en fluit een wijsje. Mijn lijf begint te trillen en ik voel pijn vooral in mijn vingers en tenen. Doodsbang om dood te gaan lijken minuten uren te duren. Eindelijk haalt hij me eruit. Maar nu komt het ergste. Met kleren en al moet ik van hem onder de warme douche. Het lijkt wel alsof er duizenden naalden in mijn lijf zitten. En al weet ik hoe boos hij wordt, ik kan niet anders dan huilen van de pijn, komt er dan nooit een einde aan?”

Een van de vele straffen die ik als kind kreeg. Als jaren later de politie onderzoek doet, verklaren onze toenmalige buren, ons regelmatig in de nacht buiten gehoord te hebben. Ze zochten er niks achter, vertelde ze. Ze dachten dat mijn vader-dader niet kon slapen vanwege de pijn van zijn reuma, vertelde ze.

Een kind van 11-12 jaar midden in de nacht in de tuin, in de schuur. Gezien door buren, wat zegt jouw onderbuik gevoel dan? Dat dit normaal is, op een gewone schooldag? We kijken weg, we willen het niet zien. Dat was toen zo en dat is nog zo. Het raakt ons als we aan de mogelijkheid durven te denken: “dit klopt niet”. Wat denk jij als je midden in de winter een kind van 11 jaar in pyjama door de tuin ziet lopen met haar vader en haar hoort huilen? We lezen berichten in de krant maar durven er niet bij stil te staan dat dit ook in onze buurt gebeurt. We willen onze veilig cocon zo houden. En dat is begrijpelijk. Maar als jij écht durft te zien, écht durft te kijken én durft te luisteren naar je onderbuik gevoel. Denk dan eens in hoeveel verschil JIJ kan maken voor een kind.

Hoe gruwelijk onze verhalen ook zijn, van mij en mijn vele lotgenoten, ze moeten verteld worden. Keer op keer, op keer. Zodat we gaan beseffen dat kindermishandeling niet het probleem van een kind is, maar van ons de volwassenen, de maatschappij. En dat alleen wij samen dat verschil kunnen gaan maken!