Perfect kind

Ik was niet echt een lief kind. Dat weet ik omdat mijn ouders me dat elke dag weer duidelijk maakte. En ik merkte het zelf ook. Als mijn vader weer eens 10 keer met zijn vingers moest knippen, voor ik begreep wat ik moest doen. En dan nog deed ik het vaak fout. Dacht ik dat zijn vingerknip betekende dat ik een flesje bier moest halen, betekende het dat ik aan de afwas moest beginnen. Zo dom was ik, ik begreep het vaak niet snel en goed genoeg. Dat ik weer eens geen eten kreeg, was volkomen terecht. Ik had een plekje overgeslagen toen ik op mijn knieën de vloer poetste, dom, dom kind. Ik was zo erg dat er geen dag voorbij ging zonder straf. Van geen eten, opgesloten worden, klappen tot misbruikt worden. Het waren niet de straffen maar de woorden die me het meest raakte. Je bent een duivelskind, je bent dom, je bent dik, je bent lelijk, nooit zal iemand van je houden. Je bent een plaag voor de mensen. Ik geloofde er heilig in dat dit waar was. Een enorm schuldgevoel, elke dag weer, waarom lukte het me maar niet een lief kind te zijn? Wat was er toch mis met mij? Waarom was ik geen perfect kind?

Nu vele jaren later, weet ik dat ik geen slecht kind was. Maar een verdrietig, angstig en ontzettend eenzaam kind. Mijn vader die zichzelf als perfect zag, vond anderen nooit goed genoeg. Het perfecte meisje wat hij met mij wilde creëren was onhaalbaar. Geen enkel mens kon aan zijn standaarden voldoen, ook ik niet. Jarenlang horen hoe mislukt je bent gaat in al je vezels zitten. Het is een bijna onmogelijke weg om jezelf opnieuw uit te vinden. Om vertrouwen in jezelf te krijgen, om zelfs maar een beetje van jezelf te gaan houden.

Mensen zijn geschokt als ik over het misbruik vertel, of de fysieke mishandelingen. Maar juist dat psychische en zelfs psychologische spel van daders maakt dat je compleet afgebroken wordt. Het is onzichtbaar, het laat geen blauwe plekken achter. Daardoor is het nog meer dan welke vorm van kindermishandeling ook, ongrijpbaar. Juist omdat je het zelf ook gelooft, praat je uit enorme schaamte er niet over. En het duurt jaren voor het uit je systeem is, zelfs nu al die jaren later is het nog niet helemaal uit mijn systeem. En is er dat stemmetje, jij bent niks, niemand, nada.

De hulpverlening is daarbij enorm belangrijk, dit verwerk je niet in je eentje. Met heel veel geduld het vertrouwen weer opbouwen, stapje na stapje. Psychisch geweld laat een groot gat en schade achter en daar moeten we nog veel meer op bedacht zijn.