Schuld(en)

Ondanks dat veel Nederlanders schulden hebben, is en blijft het een taboe onderwerp. Je hangt de vuile was niet buiten. Ook wij deden dat niet, met eigenlijk grote gevolgen. We kwamen in de problemen toen bleek dat de uitkering verkeerd berekend was (absoluut niet mijn fout!). Ik moest bruto terugbetalen wat ik netto gehad had. Een fiks bedrag en binnen enkele weken anders kwam er een boete bovenop. Die kwam er bovenop want zo’n groot bedrag heb ik niet liggen. In die tijd was ik er psychisch erg slecht aan toe. Ik zat nog volop in mijn ernstig seksueel misbruik verleden. Sliep nauwelijks, vreselijke nachtmerries en herbelevingen, veel dissociëren. Niet in staat helder te denken. In mijn paniek ging ik gat met gat vullen en vooral ik zweeg. Nog nooit een dubbeltje schuld gehad, wist ik me met de situatie geen raad. Bovendien had ik daarvoor 25 jaar lang te horen gekregen hoe slecht ik was, hoe dom, niets, maar dan niets waard en ook de schulden betrok ik op mezelf.

In mijn dissociëren kocht ik onnodige en dure spullen en ja hoe dom, ik schaamde me zo dat ik ze niet terug durfde te sturen of brengen, in die tijd was kopen op de pof bij de postorderbedrijven een makkie, alles kon. In de nachten stille tranen omdat ik me steeds verder in de problemen draaide en er niet over durfde te praten. En dan krijgen we een mooie aanbieding, de hele schuld in een rekening. Het leek zo mooi, maar het was de overbekende woekerpolis. Met alle gevolgen van dien.

Zo’n 7 jaar geleden pakte ik mezelf bij elkaar en ging op zoek naar de juiste hulpverlening voor mijn PTSS, dat verhaal kennen de meeste wel. Maar ook zette ik de schulden op een rijtje en dat was een regelrechte schok, wat had ik gedaan? Eindeloos bellen, met schaamte maar het lukte, de woekerpolis werd een persoonlijke lening die wel aflosbaar was. Het zou een 10 jarenplan worden. Dat betekende dat ik onszelf “zakgeld” gaf en daadwerkelijk ging aflossen. Nu moeten we nog 3 jaar door de zure appel heen. Al 7 jaar houd ik dit vol. Van vakantiegeld gunnen we onszelf telkens iets wat we graag hebben, omdat de boog niet altijd gespannen kan staan. Eindelijk zie ik het slinken en slinken. Ik ben bijzonder trots op mezelf dat ik dit al 7 jaar doe en nog maar 3 jaar hoef. Op eigen kracht en al is het soms moeilijk en loop ik tegen dingen aan, ik kan dit de kracht die ik al had om te overleven na 25 jaar misbruik is dezelfde kracht die ik ook hiervoor nodig had. Wat eerste hopeloos en onoplosbaar leek, is nu weer een toekomstbeeld met perspectief. Praat erover je bent niet de enige en zoek hulp!