De dagelijkse dingen

Citaat uit “Het duivelskind”

“Uitkleden,’ beveelt hij. Angel trekt gehoorzaam haar kleding uit en gaat in het veel te hete water zitten. Het doet een beetje pijn, maar ze houdt haar kaken op elkaar om dat niet te laten merken. Haar vader pakt een schuursponsje en doet er wat schuurmiddel op. Hij begint haar lijf ermee te schuren. Angels huid brandt, maar ze zegt weer niets. ‘Zo, vies duivelskind, ik zal je eens schoonmaken,’ zegt haar vader. Angels huid ligt al open, maar ze weet dat ze haar lot moet ondergaan, omdat schuurmiddel beter werkt dan shampoo als iemand heel vies is. Haar vader pakt ineens haar hoofd, duwt het onder water en houdt haar zo vast tot ze bijna stikt. Dan trekt hij haar weer uit het water. Angel hoest heel hard. Happend naar adem probeert ze te begrijpen wat ze nu weer fout gedaan heeft. Als het bad vervangen wordt door een douche, hoopt Angel dat die kwelling voorbij is. Maar ze vergist zich. Het wassen met een schuursponsje gaat ook prima in een douche.”

Deze bijna dagelijkse gebeurtenis heeft enorme invloed gehad op mijn leven. Douchen bleef tot enkele jaren geleden een noodzakelijk kwaad. Ook door de haat die ik voor mijn lijf voelde. Het is beschadigd. Door het misbruik, maar ook door mishandelingen en de vele littekens door de huidziekte Hidradenitis suppurativa, die ik sinds mijn 9^e heb. Op mijn 14^de is de diagnose gesteld, maar dat is me nooit verteld door mijn ouders. Zij vertelde me dat de vele ontstekingen die ik had kwamen omdat ik een duivelskind was, een slecht kind. Bovendien heb ik door de stress en de medicijnen obesitas ontwikkeld.

Toch heb ik sinds enkele jaren geleerd mijn lijf bewust te wassen, mezelf daarbij ook aan te raken. En vooral om het weer als fijn en ontspannend te ervaren. De gevolgen van mijn jeugd zitten zeker ook in de dagelijkse dingen. Zo vraag ik nog steeds (onbewust) aan mijn man als ik wat later ben met bv het eten: “is het erg als we 5 minuten later eten?”. Vraag ik als ik honger heb: “mag ik een boterham pakken?”. En al zegt mijn geliefde man honderd keer, “dat hoef je toch niet te vragen” ontglipt het me telkens weer. Het gaat maar niet uit mijn systeem. Gelukkig kunnen we er ook samen om lachen. Humor, zelfspot maakt het allemaal zo vaak minder beladen. Het gaat nu goed met me, maar er blijven dingetjes in mijn systeem zitten. De gewone dagelijkse dingen waar we niet bij stil staan, daarin zitten voor mij de gevolgen, telkens weer.