Ik ben mezelf

Gisteren op 31 juli zou mijn moeder jarig zijn geweest. Het blijft toch altijd een dag met momenten van herinneringen. Herinneringen hoe ze met thee en koekjes zat te wachten als ik uit school kwam. Herinneringen aan haar kookkunsten. Maar ook herinneringen aan hoe ze me verraadde. Hoe ze elk woordje van mij aan mijn vader doorvertelde zodat ik weer eens straf kreeg. Herinneringen hoe ze me seksueel misbruikte. De relatie met mijn moeder is altijd heel ingewikkeld geweest. Een vrouw voor mij met 2 gezichten. De laatste keer dat ik haar sprak was in 1995. Ze was toen 53 jaar. Zelf ben ik nu 55 jaar en elke dag als ik in de spiegel kijk zie ik haar evenbeeld, als twee druppels water.

Toch zie ik een groot verschil inmiddels. Haar blik was gesloten, naar beneden kijkend. Nooit heb ik met haar kunnen praten over wat mij 25 jaar lang is aangedaan. Onvoorwaardelijk koos ze voor mijn vader-dader, haar hele leven lang. Als ik in de spiegel kijk zie ik een open blik, een trotse blik, een zelfverzekerde blik. Lang was het onderwerp moeder onbespreekbaar. Er zat te veel pijn achter dat woord. Ik kon en kan maar niet begrijpen hoe een moeder je pijn kan doen, je in de steek kan laten. Inmiddels probeer ik het ook niet meer te begrijpen, maar is het gewoon een feit. Zo was het en het is nooit anders geworden. Ze leeft niet meer, dus het zal ook nooit anders worden.

Lang kon ik ook niet goed in de spiegel kijken. Maar ik zie nu mezelf en niet meer haar gezicht hoeveel we ook op elkaar lijken. Met momenten was ze een moeder, en met momenten een loeder. Dat maakte het allemaal heel verwarrend. Nu niet meer, ze heeft de titel moeder nooit verdient. En ik ben inmiddels trots op wie ik geworden ben, ondanks dat mijn ouders niet van me hielden.

foto: Hetwie van der Putten