Geloof

Citaat uit mijn boek: “Ik was geen duivelskind”

“Ik heb geen keuze, ik moet je genezen. Ik vind het vreselijk om zo dicht bij je te zijn, maar ik moet wel, ik doe het allemaal voor jouw bestwil. Je mag wel dankbaar zijn dat iemand jou nog probeert te redden.’ Van mijn ouders krijgt ik elke week lessen in goed en kwaad, lessen in zonde. ‘Meisjes moeten altijd onderdanig zijn, doen wat ze gevraagd wordt en goed zijn in de huishouding,’ preekt mijn vader. ‘Het is een zonde als ze omgaan met mensen die er anders uitzien, met zwarte mensen bijvoorbeeld. De duivel helpt God om slechte meisjes te straffen. Ze komen sowieso in de hel en dat doet veel pijn. Denk erom, Angel, jij bent nog steeds geen lief meisje.”

Het geloof, althans zijn geloof, die van mijn vader-dader speelde een grote rol in ons gezinnetje. Het heeft me zo verward. Ik zat op katholieke scholen en leerde daar anders over God dan dat mijn ouders me vertelde of eigenlijk bang maakte. “god hoort wat je denkt” vertelde hij. Daardoor durfde ik zelfs niet te denken in verzet. Als er iets door mijn gedachte glipte van rot pappa was ik enorm bang voor de straf die zou volgen.

Zoveel jaren later vermijd ik nog steeds kerken, geloof. Ik respecteer iedereen die gelooft en daar kracht uit haalt dat is mooi, voor mij is het een no-go. Het is een moeilijk onderwerp, bij hulpverleners kan je er niet over praten. De meeste raakt dit in hun eigen kern waardoor ik met name deze worsteling in mijn eentje moest doen. En dat snap ik maar dat maakt iets wat zo’n enorme invloed op mijn leven had ook zo ongrijpbaar.

Ik wil je vragen om niet op deze post te reageren met God houdt van je, ik zal voor je bidden wat nogal eens gebeurt. Ik wil hiermee alleen een taboe aankaarten, een onderwerp waarmee ik bij niemand terecht kon en wat telkens als ik erover begin afgekapt wordt. Ik hoef geen antwoorden maar het zou me zoveel meer geholpen hebben als er voor het gesprek opengestaan werd.