Week van de assistentiehond

Dat is het deze week, voor mij was en blijft mijn Hulphond de beste hulpverlener die ik ooit heb gehad. Daarnaast mijn liefste maatje door dik en dun. Hij oordeelt en veroordeelt niet. Het maakt hem niet uit of mijn haren gekamd zijn en mijn gezicht in de plooi zit, hij knuffelt me toch wel. Of ik nu vrolijk ben of down, Jazz is er voor me. Hij troost, knuffelt, signaleert, laat me lachen. Hij is er altijd, waar ik ook ben of ga, hij is aan mijn zijde.

De meerwaarde van een Hulphond is helaas nog zo onderkent. Niet wetenschappelijk bewezen is dan het credo en daarom niet vergoed. Dat vind ik zo’n dooddoener, doe dan gedegen onderzoek zodat het wel bewezen wordt en meer mensen dit mogen meemaken. Meemaken dat ze weer grip op hun leven krijgen. Dat ze weer zelfvertrouwen krijgen. Dat ze na jarenlang aan huis gekluisterd weer naar buiten durven. Dat ze zichzelf ontplooien en weer dingen durven ondernemen. Dat is wat Dirk en nu Jazz voor mij betekenen. Waar ik nog nauwelijks hoop had dat mijn leven kon veranderen gaf mijn kanjer me dit terug. Hij gaf me weer heden en toekomst.

Laten we ervoor vechten, dat meer mensen met een hond geholpen kunnen worden. En nee een Hulphond is geen wondermiddel, het is een ondersteuning. Tenslotte moet je zelf ook volledige inzet tonen. De hond gaat niet uit zichzelf naar de winkel, dat moet jij doen. En je moet natuurlijk ook met dieren kunnen omgaan en van ze kunnen houden. Een dier past niet bij iedereen. Maar als het dan past dan moet het ook mogelijk zijn. Hoelang duurt het nog voor we beseffen hoe leven veranderend en kostenbesparend een Hulphond kan zijn? Ik had door verward over straat zwerven soms wel drie keer in de week te maken met de politie. Had volop hulpverlening. En nu? Onderhoudstherapie ongeveer een keer in de twee maanden. Politie zie ik nu alleen nog maar in mijn taken als vrijwilliger in de wijk. Maar vooral, ik ervaar het leven weer als iets heel moois en kostbaars.

Foto: Hetwie van der Putten