Verlangen naar de incest vader
“Papa vertelt me dat dit ons geheimpje is, ik mag het tegen niemand zeggen. Als ik dat wel doe, zal mama doodgaan. Ik snap nog niet wat dood is, maar wel dat ik dan mama nooit meer zal zien. Ik geniet van de momenten dat papa aan mijn lichaam zit, want eindelijk krijg ik de aandacht die ik zo graag wil. Zo ben ik het lieve meisje dat ik graag wil zijn. Soms klim ik ook overdag op papa’s schoot, leg mijn hoofd tegen zijn borst en raak hem aan daar waar hij het altijd zo fijn vindt. Maar dan wordt hij juist heel erg boos. ‘Donder op, stom kind!’ Hij slaat me hard op mijn handen en gooit me van zijn schoot af. Met een bons kom ik op de harde vloer terecht. Ik begin te begrijpen dat deze momenten echt bij de donkere nacht horen, bij ons samen en bij niemand anders.”
Wat een enorm heftige titel hé. Ik herinner me de “overdag” vader, een norse man. De hele dag klonk het wel: “Loop wat zachter, zet de beker goed neer, sla niet zo hard met de deuren, kijk niet zo achterlijk, doe niet zo dom, achterlijk kind, rotmeid, duivelskind”. Dat ging maar door nooit maar dan ook nooit kwam er iets liefs uit zijn mond. Tot de nacht viel en hij naar mijn kamertje kwam, 4 jaar oud was ik. Hij zat aan en in me en fluisterde in mijn oor: “mijn kleine Poppedijntje, mijn kleine blonde meisje”. En oh wat verlangde ik naar die lieve woordjes. Het enige op de wereld wat ik wilde, lief gevonden worden en daarvoor zou ik alles doen. Wat hij deed was niet fijn, het deed echt pijn en gaf me een rare kriebel in de buik. Maar het hoorde bij lief zijn en dus kronkelde ik mijn kleine lijfje in allerlei bochten om hem te pleasen.
Dat was hoe het begon, later werd hij ook in het misbruik ronduit agressief, toch bleef ik hopen op de lieve woordjes in mijn oor. Ik dacht dat mijn lichaam aan hem geven de enige manier was om lief gevonden te worden. Jarenlang heb ik me daar enorm schuldig om gevoeld. Het was ook wat hij later zei: “Ze wilde het zelf”. Ik had geen woorden voor wat er met me gebeurde, geen idee hoe verkeerd het was. Als kind wil je dat je ouders je lief vinden. Zij zorgen voor je, zijn er altijd en het enige wat je wil is een beetje liefde krijgen, al besefte ik dat toen ook niet. Als je 4 bent is je wereld nog heel klein, en zijn je ouders de belangrijkst mensen om je heen. Ook toen voelde ik me schuldig, schaamde ik me. Omdat ik het niet goed deed, niet lief was, niet genoeg mijn best deed. De woedende woordenstroom die telkens op me neerdaalde deed me zo’n enorme pijn.
Ne weet ik dat het niets met mij als kind te maken had, ik was niet lelijk, niet dik, niet achterlijk geen duivelskind. De enige pech die ik had was dat ik uit deze ouders geboren ben. Mensen die me misbruikte, me nooit liefde hebben gegeven. En ja dat doet nog pijn, zeker nu ik weet hoe liefde voelt, wat het echt betekend. Mijn leven heeft inmiddels betekenis, ik heb liefde om me heen en ook in me. Maar de littekens zullen nooit meer weg gaan en dat hebben zij gedaan, mijn ouders.
One Comment
Anne
Ik weet hoe je je voelt. Ik ook vanaf mijn 5e jaar. Je voelt geen liefde, alleen op dat moment. Het geheim vertellen , nee dat kan niet want dan overleef je niet. Toen ik 23 was voor het eerst verteld en waar je dan allemaal tegenaan loopt is te erg voor woorden. Maar gelukkig zijn we er nog en hebben nu een goed leven al is het soms nog met pijn en verdriet. Waardering voor je Angel.