Kindermisbruik óók een aanslag op je lijf.

“Erik en ik zitten aan tafel. Opeens kan ik niet meer slikken, ik heb het gevoel dat ik stik en wapper in paniek met mijn armen. Niet huilen, van papa mag ik niet huilen. Met een flinke slok water lukt het om mijn eten weg te spoelen. Maar ook de komende dagen lukt het slikken niet, en ik word zelfs al misselijk als ik eten ruik. Ik voel ook pijn op mijn borst. Uit een hartfilmpje blijkt alles normaal. ‘Maagpijn zit soms zo hoog dat het op hartklachten lijkt,’ zegt de arts en geeft me medicijnen. Enigszins gerustgesteld ga ik weer naar huis. Maar de pijn blijft en eten lukt ook niet. Een vriendin adviseert me om kleine stukjes droog brood te eten en ook vanillevla. Dat lukt, ook al doe ik een uur over een boterham. De kilo’s vliegen eraf (eindelijk een minder dikke kont, dat dan wel).”

Een stukje uit mijn boek “Ik was het duivelskind”. Incest, seksueel misbruik, kindermishandeling, vernedering heeft meer dan psychische gevolgen. Het is een aanslag op je lichaam. Door de enorme stress waar je als kind al aan blootgesteld wordt. Maar ook omdat je kinderlichaam gewoon niet gemaakt is voor volwassen seks. Om het heel plastisch te zeggen, het past gewoon niet. Zolang je onder die enorme stress leeft merk je het niet zo. Je leeft op de adrenaline die je lichaam voortstuwt. Je holt en rent door omdat je daarin ook geen keuze hebt.

Maar dan komt de tijd dat er wat meer rust komt, dan is het je lichaam die je terug fluit. Zo heb ik 2 jaar lang 2 frozen shoulders gehad. Het verhaal hierboven waarmee ik deze blog begin. Ruim 3 maanden heb ik niet kunnen eten, alleen wat droog brood en vanille vla. Een echte oorzaak is nooit gevonden. En nee het zit niet alleen tussen je oren, de klachten zijn echt. Sinds een jaar of 5 heb ik een lumbale stenose (zenuw die klem zit in je ruggenwervel) en daar tegenaan zit een hernia. Jarenlang misbruikt worden en vanaf je 6^de hard werken zoals de vloer op je knieën doen met een klein schuursponsje maken dat ik nu rondrijd in een scootmobiel.

Iedere keer weer geconfronteerd met de gevolgen is echt niet altijd even gemakkelijk en maakt me soms ook boos. Ik denk dat velen, ook hulpverleners niet beseffen hoe groot de impact kan zijn in je latere leven. Hoeveel je ook dan nog te verwerken krijgt en de stapjes die je achteruit moet zetten. Gelukkig heb ik het geaccepteerd en kan ik ermee omgaan. In mijn boek (kerstcadeau?) lees je alles over alle gevolgen die het voor mij, als volwassen vrouw, heeft. Als iemand tegen je zegt: “ik ben als kind seksueel misbruikt” zit daar een hele wereld achter van leed, accepteren, verwerken, ermee om gaan. Het is een totaal plaatje van zowel lichamelijke als psychische schade.