Klote

Ik woon al op mezelf, maar wordt nog wel misbruikt door mijn vader. Dan word ik ziek, ik heb 42 graden koorts en de dokter wil dat iemand me elk uur wakker maakt om te controleren of het nog wel goed gaat. Helaas ben ik te ziek om iets te doen en wordt meegenomen door mijn ouders naar hun huis. Elk uur wakker maken beginnen ze niet aan, ik moet maar gewoon wakker blijven. Ik registreer nauwelijks iets van de wereld om me heen. “Kutwijf, aanstelster, duivelskind, zie je branden met je dikke rooie kop”. Ik hoor het en ook weer niet, ik probeer te ademen, voel me zo ziek. Hij heeft daar geen enkele boodschap aan en ziet alleen maar de ideale mogelijkheid om me te kunnen verkrachten, met me toe doen waar hij zin in heeft.

Als kind al kreeg ik straf als ik ziek was, ziek zijn bestond niet, dat was een mentaal dingetje, toegeven aan zwakte. Zei de man voor wie ik altijd als een geest zo zacht moest lopen omdat pappa pijn had en hij rust wilde. Afgelopen week was ik sinds lange tijd weer echt ziek, ik had het erg benauwd en kon niet slapen. Als ik dan wel in slaap viel waren er de nachtmerries weer en de stomme herinneringen die ook nu weer zo pijnlijk waren. Dagen vol triggers, door het ziek zijn maar ook door het benauwd hebben. Het gevoel te stikken zo bekend. De keren dat hij mijn keel dichtkneep, de keren dat ik onder water gehouden werd. Ik ben dood en doodsbang voor het gevoel geen lucht te hebben. Hoe ver ik ook al ben dit is een van mijn grote triggers die ik nog niet helemaal onder controle heb. En dus zit ik nu al een week lang elke nacht om 2.00 uur weer beneden omdat liggen me benauwder maakt.

De huisarts is net weg en ik voel me schuldig, hij is misschien wel voor niets gekomen, ik stel me aan, het gaat al wat beter. Terwijl ik zo blij ben dat hij even kwam, even gerustgesteld te worden dat het echt al wat beter gaat. Een stukje weggenomen van mijn angst. Even kletsen, even gezien en gehoord worden dat maakt het verschil. De laatste keer dat er een huisarts bij me thuiskwam is 30 jaar geleden. Het is voor mij nu niet alleen zaak lichamelijk op te knappen. Maar vooral ook mentaal, ik voel me uitgeput, ik voel me angstig. Dit is weer even een stap terug, een tik mee. Komt goed dat weet ik echt wel maar, durf ik het te zeggen? Ik voel me klote en het doet even verdomde veel pijn.