Ik besta niet

Als ik wakker word sta ik op en loop naar beneden. Ik kom de keuken in en zeg goedemorgen tegen mijn ouders. Er wordt helemaal niets terug gezegd. Ze hebben beide een kop koffie en een sigaret en kletsen tegen elkaar terwijl ze me compleet negeren. Zo gaat het al een paar dagen. De tafel wordt gedekt voor 2 personen, er wordt gepraat, gelachen, gegeten. Maar ik? Ik besta niet, moet zelf zien hoe ik aan eten kom, zelf zien hoe ik me aankleed en op school kom. Mijn vader knipt met zijn vingers en ik weet het, ik moet een fles bier voor hem uit de koelkast halen. Dolblij ben ik met de vingerknip, hij weet dat ik er ben of toch niet? Pas 6 jaar ben ik en ik besta niet.

Een van de ergste straffen vond ik het doodzwijgen, alsof ik er niet was, alsof ik onzichtbaar was. En als ik wel bestond dan was wat ik hoorde wat ik allemaal fout deed. Werd me verteld dat ik dom en lelijk was, dik was, te stom om voor de duivel te dansen, een duivelskind. De klappen die ik kreeg deden pijn. Het misbruik maakte dat ik dacht dat ik doormidden scheurde. Maar dat wat in woorden werd gezegd, en dat wat NIET werd gezegd, dat deed onnoemelijk veel pijn. Dat raakte me tot diep in mijn ziel. Ik was een stil kind op school behalve als ze me doodzwegen. Dan kletste ik iedereen de oren van de kop op school. Ik moest mijn eigen stem horen, moest weten of ik zichtbaar was, of ik bestond.

Het is zondag, we zijn bij opa en oma. Al mijn ooms en tantes zijn er. Ik sta in de hoek met mijn rug naar iedereen toe. Ze lachen, maken grapjes met elkaar. Mijn neefjes en nichtjes hoor ik spelen. Iedereen negeert mij, niemand zegt een woord tegen mij. Ik schaam me zo verschrikkelijk. Wat ben ik een vreselijk kind. Ik mag er niet zijn, ik besta niet.

Als kind heb ik zo vaak het gevoel gehad dat ik geen recht op leven had. Zo vaak het gevoel dat ik niet bestond, dat ik onzichtbaar was voor de mensen om me heen. Niemand die mijn tranen zag, niemand die me hoorde en niemand die me zag. De diepe eenzaamheid die ik voelde is met geen pen te beschrijven. Het gevoel “niets” te zijn heeft me heel lang achtervolgt, heeft diepe groeven in mijn ziel achtergelaten.

Ik ben nu 52, de helft van mijn leven was zoals ik het hierboven beschrijf. Vorige week postte ik op LinkedIn iets wat me bezighield. Tot nu toe zijn er 844 mensen die reageerde, 767554 die het bekeken. Ik word gezien, ik word gehoord. Overweldigend gevoel voor mij. Ik heb nu fijne mensen om me heen, doe vrijwilligerswerk en vertel aan mensen mijn levensverhaal in lezingen. Ik voel me zo enorm rijk en vooral, ik voel in elke vezel van mijn lijf: IK BESTA!