Lief zijn voor jezelf

Het blijft als je zo lang misbruikt, mishandeld en vernederd bent een moeilijk pijnpunt: lief zijn voor jezelf. Dat zit hem al in hele gewone dagelijkse dingen. Zo was ik toe aan nieuwe bh’s. Voor elke vrouw heel normaal, niks om gek over te doen. Wel voor mij, ze zitten nooit lekker en ik kies altijd voor de goedkoopste, simpele katoenen dingetjes. Besteed er totaal geen aandacht aan. Deze keer nam ik wat meer tijd. Eerst eens goed meten met de maattabel bij de hand. Geen wonder dat die dingen niet lekker zitten ik kies ook altijd, blijkt, de verkeerde maat. Dan begint de online zoektocht, dat voelt toch heel veel veiliger zo achter mijn laptop dan in een winkel met een verkoper in je nek.

Ik besloot er dit keer eens tijd voor te nemen en koos niet voor de goedkoopste, maar voor mooi in de goede maat. Als ze eenmaal binnen zijn moet ik er toch heel erg aan wennen. Die dingen die zo lang agressief vastgegrepen zijn, die pijn gedaan zijn, nu verpakt in een mooi stofje met zelfs een randje kant. Mijn man vindt het prachtig, nooit eerder zag hij me zo. Nooit eerder keek ik, als ik ze paste, in de spiegel, nu wel en toegeven, het ziet er heel wat mooier uit en eindelijk zit het ook beter. Verbaasd over mezelf dat ik nu ook deze stap weer durf te zetten. Met tranen in mijn ogen kijk ik naar de nu mooi verpakte borsten die ik altijd zo haatte.

Aandacht aan dat zo misbruikte lijf geven is iets heel moeilijks. Het je langzaam weer eigen maken. Het durven te wassen met fijne doucheschuim. Het durven aanraken, verzorgen en tenslotte ook mooi verpakken. Wat je kon zien durf ik al langer mooi te laten zijn met leuke printjes en kleurtjes, waar ik zo van houd. Maar daaronder, daar durfde ik niet aan en nu dus wel. Deze week moest ik ook een nieuwe bril, als kind werd ik er mee gepest. Nu zoek ik een leuk, zeker niet onopvallend montuur uit. Ik kijk niet meer naar de bril die het minst opvalt maar naar de degene die ik het leukst vind, MET kleur!

Gewone dagelijkse dingen die altijd enorm veel stress betekende zijn nu ineens leuk om te doen. Ik verheug me op de pakjes die komen of om de bril die ik over 2 weken mag ophalen. Dat is heel lang zo heel anders geweest. Ook nu nog telkens weer stapjes zetten, mijn leven aangenamer, completer maken. En vooral me weer vrouw voelen dat is me toch een grote stap voor me. Ik ben geen gebruiksvoorwerp meer. Voor mijn vader was ik alles van zijn vrouw, tot seksslaaf, tot vuilnisbak, tot boksbal. Nu ben ik van mezelf en ben ik vrouw met alles erop en eraan en dat voelt heerlijk!