Houden van
De eerste 25 jaar van mijn leven heb ik nauwelijks liefde mogen ontvangen, integendeel zelfs. Ik hoor het mijn vader-dader telkens weer zeggen: “Nooit zal er iemand van jouw houden, jij zal altijd alleen blijven, je bent te slecht, te lelijk, het niet waard om van te houden”. Dat bleef door mijn hoofd dreunen toen ik Tonnie ontmoette. Maar hij was lief, zorgzaam en had een enorm respect voor mij en mijn lijf. Al snel vertelde ik dat ik 25 jaar lang seksueel misbruikt ben. Mondjesmaat vertelde ik hem dingen. Ik ging hem steeds meer vertrouwen en we leerden elkaar steeds beter kennen zowel de ziel als het lijf. Toch zei ik de eerste keer dat hij me ten huwelijk vroeg nee. Ik had geen idee of wat ik voelde nu houden van was of genegenheid en of dat voldoende was voor een huwelijk.
Het is heel lastig als je ouders nooit van je gehouden hebben om te weten wat liefde is, wat houden van is. Verwarrend, hoe voelt het, wat is het? Ik moest het echt onderzoeken bij mezelf om zeker te zijn. Ja zeggen vind ik niet zomaar iets. Dat moet je met de volle overtuiging doen omdat je zielsveel houdt van iemand en er je leven mee wil delen. Dat vind ik nogal wat. Een jaar heb ik ermee geworsteld, wat voel ik nu? Maar ik wist het zeker, dit is houden van. Het gevoel dat hij me gaf, de kriebel in mijn buik, het missen als hij er niet was, de vreugde en de warmte als hij er wel was.
En dus zei ik ja tegen hem nu met de volle overtuiging dat ik van hem hield en hij degene was met wie ik mijn leven wilde delen. In september is het 25 jaar geleden dat ik hem mij ja gaf en ik sta er nog net zo volledig achter, als 25 jaar geleden. Onze relatie heeft zich verdiept in al die jaren en is nog hechter geworden. Ik vind het heel bijzonder zo samen te kunnen zijn met iemand en toch volledig jezelf te kunnen zijn. Ik vind het bijzonder dat ondanks mijn verleden ik in staat bleek liefde te geven én zeker ook te ontvangen. Het heeft me zo veel completer als mens gemaakt.
Als je in je eerste jaren niet of nauwelijks geliefd bent geweest is dat heel erg moeilijk om erin te geloven. Om iemand te vertrouwen, om jezelf te geven, om je hart open te stellen. Om binnen te laten, want afstoten is veiliger, dan kan het ook geen pijn doen. Wat ben ik gelukkig dat ik de sprong in mijn eigen hart gemaakt heb. Daardoor niet alleen geleerd van de ander te houden, maar ook om van mezelf te gaan houden en dat is misschien nog wel de grootste stap die ik ooit gemaakt heb.
